Από αρχαιοτάτων χρόνων.  οι νομάδες συνήθιζαν να μασάνε το καρπό του καφέ Arabica. Σύμφωνα με το μύθο την ανακάλυψη της επεξεργασίας – ψήσιμο- του καφέ την οφείλουμε στον βοσκό Καλντή. Ο Καλντής, κατά τον μύθο, βλέποντας  τα ζώα του να έχουν ζωντάνια και ενεργητικότητα τρώγοντας καρπούς του φυτού, έκοψε ένα κλαδί και το πήγε στους μοναχούς. Οι μοναχοί, δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο και πέταξαν το κλαδί στη φωτιά. Το ψήσιμο του καρπού στη φωτιά τους ενθουσίασε με τη μυρωδιά του.

Η μέκκα της μόκα από το 1500 ήταν .. η Μέκκα. Οι προσκυνητές διέδιδαν με πειθώ τα νέα για τις επιδράσεις του Arabica και καθώς οι Μουσουλμάνοι απαγόρευαν το κρασί ο καφές θεωρήθηκε το καλύτερο υποκατάστατο. Έτσι, ο Arabica διαδόθηκε πολύ γρήγορα απ άκρη σε άκρη: στην Μικρά Ασία , στην Συρία , στην Αίγυπτο, στην Δαμασκό και στο Χαλέπι. Ο καφές παίρνει το δρόμο του για την Ευρώπη από την Υεμένη, τη χώρα που προέρχεται ο Arabica.

Η αναφορά των ουμανιστών γιατρών στο θέμα καφέ ξεχνιέται  πάνω στον αναβρασμό των θρησκευτικών πολέμων της Ευρώπης. Ο Καφές επανέρχεται στην επικαιρότητα αργότερα, όταν ησυχάζουν λίγο τα πράγματα, σαν ρόφημα των πλουσίων δίπλα στο τσάι και τη σοκολάτα. Ωστόσο, ακόμα και τότε, με την θεωρία ότι ο καφές αποτελεί ισλαμική απειλή (ισλαμικό μαγικό φίλτρο) χρειάστηκε η παρέμβαση του Πάπα Κλήμη VIIIου  για να μην απαγορευθεί η κυκλοφορία του.

Η Βρέμη θεωρείτο  από παλιά η πόλη του καφέ. Το πρώτο καφεκοπτείο της Γερμανίας άνοιξε στη Βρέμη το 1673. Έκτοτε η πόλη χαρακτηρίζεται σαν πόλη του καφέ αφού σε αυτήν συγκεντρώνονται οι περισσότερες μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις επεξεργασίας καφέ.

Ο  καφές καθιερώνεται σα ρόφημα στην Ευρώπη. Οι Πορτογάλοι και οι Γερμανοί διένειμαν τον καφέ σαν «το φυτό όλου του κόσμου», συχνά ακολουθώντας περιπετειώδεις τρόπους όπως αυτός του Gabriel Mathieu de Clieu το1723. Ο καπετάνιος έφτιαξε ένα γυάλινο θερμοκήπιο για να προστατεύσει το φυτό του καφέ στο διάπλου για τη Μαρτινίκα. Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι χρειάστηκε ως και να μοιραστεί ακόμα και την τελευταία ποσότητα πόσιμου νερού που είχε με το ευαίσθητο φυτό.  Η προσπάθεια του στέφτηκε με επιτυχία, σήμερα η ποικιλία εκείνης της εποχής βρίσκεται, μεταξύ άλλων, στη Τζαμάικα, το Μεξικό και τις Φιλιππίνες.